Birkac gundur hava bu derecede. Bu sabah kalktigimdaysa ayni derece vardi ama ben ise giderken -14`du. Yakinimizda buzullar oldugu icin gece ve gunduz arasinda cok fark olmadigina dua etmeye basladim. Kotu haberim bu kadar degil sadece! Arabamiz bozuk oldugu icin de sabah oglumla beraber kreslerimize yurumek durumunda kaldik. Oglumun sadece gozu gorunurken ben her nefes alisimda burnumun icindeki killarin dondugunu hissediyordum. Merak etmeyin karda uyuttugumuz bebekleri bu havada da disarda uyutmuyoruz :) -5 derece civarindan dusukse sicaklik disari cikartilmiyorlar. Ne tevazu dimi!! Bu da bu ulkede yasayan insanlarin yasam tarzi baska turlusu olamazdi yoksa hayat dururdu. 07.40 civari kalktigimda hava tabi ki karanlikti ama karsimizdaki kres insaati coktan baslamisti bile mesaisine...
Evet bugun kafede degil kreste calistim, hersey guzel ve eglenceliydi bebislerle.. Teksas`dan buraya yerlesmis olan bir arkadasim ikizlerini almaya geldiginde bana " Neden buraya geldim diye soruyo musun? Ben soruyorum! " dediginde cevabim otomatik olarak " Hergun!!" olmustu. Hayatimda bu kadar soguk gormemistim cunku. Ve karanlik, yalniz bir yer daha... Ikimizin de temennisi ise " Umarim birgun cok paramiz olur ve kislari kendi ulkelerimizde yazlari Norvec`te yasariz".. Her usudugumde, yazin Cesme`de sahile uzandigimda isinan kemiklerimi dusunuyorum, gunesin beni ve ruhumu nasil yaktigini da..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder